Ο “καλλιτέχνης” Γιώργος Γαβριήλ δημοσίευσε το νέο του πόνημα, “συνεισφορά” του στο δημόσιο διάλογο. Για μία ακόμη φορά ασχολείται με το αγαπημένο του θέμα, την χρησιμοποίηση οποιουδήποτε μέσου για να διακωμωδήσει και απαξιώσει ότι και όποιον έχει σχέση με την Εκκλησία της Κύπρου. Μετά την πρόσφατη χρήση των εικόνων της Παναγίας και του Χριστού προς εξυπηρέτηση των φαντασιώσεων του και της αναρχοκομμουνιστικής του κοσμοθεωρίας, τον “εξευτελισμό” όσων δεν συμπεριλαμβάνονται στα δικά του πολιτικά πιστεύω, σειρά παίρνει η “juicy” επικαιρότητα. Η χθεσινή “αποκάλυψη” του νέου του πονήματος με την απεικόνιση του Μητροπολίτη Ησαϊα μπροστά από ένα τραπέζι γεμάτο με δέσμες ευρώ να τα αγκαλιάζει με αγαλλίαση, είναι η προσπάθεια του “καλλιτέχνη” να εκμεταλλευτεί την υπόθεση Αββακούμ για τα δικά του πέντε λεπτά δημοσιότητας. Βάζει και ένα περίλυπο Ιησού να κοιτάζει από το παράθυρο και έτοιμο το “έργο”. Φυσικά η άμεση αναδημοσίευση του πονήματος του από τις γνωστές ομάδες/σελίδες αναπαραγωγής και προώθηση τέτοιων πολιτικών, ολοκληρώνει την προσπάθεια του.

Κρυμμένος πίσω από την σιγουριά του παχυλού και σίγουρου του μισθού, προτάσσει την “ελευθερία έκφρασης” για την ανάπτυξη μίας εκλεπτυσμένης ρητορικής μίσους

Η περίπτωση του “καλλιτέχνη” Γιώργου Γαβριήλ αξίζει μίας πιο προσεκτικής ματιάς. Όπως ο ίδιος δηλώνει, έχει σπουδάσει στην ακαδημία καλών τεχνών “Surikov” της Μόσχας από το 1979 μέχρι το 1987, έχοντας προλάβει να εμποτιστεί με τα σοσιαλιστικά ιδεώδη μίας καταρρέουσας κομμουνιστικής διεθνιστικής ιδεολογίας.  Εργάζεται στο Υπουργείο Παιδείας ως επιθεωρητής τέχνης απολαμβάνοντας την σιγουριά της υψηλόμισθης κυβερνητικής του θέσης, εκφάζει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες προβοκατόρικα και εξυπηρετώντας την δική του ατζέντα. Κρυμμένος πίσω από την σιγουριά του παχυλού και σίγουρου του μισθού, προτάσσει την “ελευθερία έκφρασης” για την ανάπτυξη μίας εκλεπτυσμένης ρητορικής μίσους η οποία μένει αναπάντητη από την σιωπηρή πλειοψηφία η οποία δεν αντιδρά και δεν εκφράζεται από τον φόβο της φωνασκούσας μειοψηφίας των “προχωρημένων” και “μεταμοντέρνων” νεοκύπριων. Σ΄αυτές τις συνθήκες ζει και εργάζεται ο “καλλιτέχνης”, στο απυρόβλητο και την πλήρη κάλυψη μερίδας του πληθυσμού η οποία είναι έτοιμη για “νέους αγώνες” ενάντια στον συντηρισμό και σε οτιδήποτε αποτελεί πυλώνα παραδοσιακών αξιών.

Που σταματά η ελευθερία και ξεκινά η ασυδοσία; Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου

Εν κατακλείδι, το σημερινό άρθρο δεν έχει στόχο ή σκοπό να ασχοληθεί περισσότερο με τον “καλλιτέχνη”, αλλά να επαναφέρει ένα καίριο ερώτημα. Που σταματά η ελευθερία και ξεκινά η ασυδοσία; Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου και ο “καλλιτέχνης” συστηματικά, απροκάλυπτα και προβοκατόρικα παραβιάζει σε κάθε ευκαιρία αυτόν τον αξιακό κανόνα.