Το άρθρο του Άριστου Μιχαηλίδη (Φιλελέυθερος) μας εκφράζει απόλυτα και το αναδημοσιεύουμε σήμερα στην άποψη του “Τ”.

«Δεν ήταν σοφοί, δεν γνώριζαν φιλοσοφίες. Οι περισσότεροι φοίτησαν μόνο στο δημοτικό σχολείο, μερικοί μόνο στις πρώτες τάξεις του, ήταν φτωχοί, γεωργοί, βοσκοί, εργάτες, υπαλληλάκοι, παιδιά του ποδαριού, κτίστες πελεκάνοι». Όμως «έστησαν το τελευταίο έπος των Ελλήνων».

Όταν γράφει τέτοια κείμενα ένας σημαντικός Έλληνας Κύπριος, όπως το Μενέλαο Χριστοδούλου, τον σπουδαίο γλωσσολόγο μας και ερευνητή, ας κουρεύονται όσοι αγωνίζονται λυσσαλέα να μειώσουν τον αγώνα της ΕΟΚΑ και την ιστορία μας. Ας βυσσοδομούν, όπως βυσσοδομούσαν τότε και τώρα οι Βρετανοί, όσοι προσπαθούν να δηλητηριάσουν τη συνείδηση του λαού βάζοντας δήθεν ακαδημαϊκά ερωτήματα: Μήπως ήταν ιστορικό λάθος ο αγώνας της ΕΟΚΑ; Μήπως, έπρεπε να λάβουν υπόψη οι αγωνιστές τις διεθνείς συγκυρίες; Μήπως, τελικά, δεν είχαν λόγους να θέλουν να διώξουν τους Εγγλέζους; Τι να απαντά κανείς στους αφελείς, που παριστάνουν τους φιλοσόφους της νέας τάξεως από τις μαλακές πολυθρόνες των οφίκιών τους;

«Δεν ήταν σοφοί, δεν γνώριζαν φιλοσοφίες. Οι περισσότεροι φοίτησαν μόνο στο δημοτικό σχολείο, μερικοί μόνο στις πρώτες τάξεις του, ήταν φτωχοί, γεωργοί, βοσκοί, εργάτες, υπαλληλάκοι, παιδιά του ποδαριού, κτίστες πελεκάνοι». Όμως «έστησαν το τελευταίο έπος των Ελλήνων».

«Μπορεί να πει κανείς ότι οι Άγγλοι, που έπραξαν στην Κύπρο τόσα κακούργα έργα, που όταν τα έπραττε ο Αδόλφος Χίτλερ, κατεδικάσθησαν ως εγκλήματα πολέμου, και έδειξαν τόσο δειλό πρόσωπο, δεν νικήθηκαν; Νικήθηκαν! Είναι πάνοπλοι και πολεμούν παιδιά, που τόσο είναι απόλεμα, ώστε ανατινάζονται από τις βόμβες τους, που προσπαθούν να κατασκευάσουν. Πέφτουν οι αγωνιστές, αλλά δεν νικώνται. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ είναι ιδέα. Οι Άγγλοι πολεμούν με μια ιδέα, που δεν νικιέται ποτέ.»

Τα γράφει ο Μενέλαος Χριστοδούλου και τα βρίσκουμε σε μια έκδοση στη σειρά «κείμενα κειμήλια» των εκδόσεων Αιγαίον, ένα κείμενο ύμνος σ΄ έναν μοναδικό αγώνα, που έρχεται σαν βάλσαμο να προστατεύσει τ΄ αυτιά μας από τις ανοησίες του ψευδεπίγραφου εκσυγχρονισμού.

«Με την ΕΟΚΑ η Κύπρος ολόκληρη μετετράπη σε μέγα ναό, όπου ετελείτο η λειτουργία της ελευθερίας. Δεν πολεμούσαν μόνο οι αγωνιστές που κρατούσαν τα όπλα. Πολεμούσε όλος ο λαός με τη ψυχή του (…). Τις νύχτες αόρατα παιδικά χέρια γέμιζαν τους τοίχους με ελληνικές φωνές: «Ελλάς, ελευθερία, ένωσις» κι οι δρόμοι χιόνιζαν φυλλάδια…»

Και σήμερα; Μπορούν οι κοινοί συκοφάντες να αποκαθηλώσουν τον άθλο ενός λαού, επειδή τους βολεύει η εποχή να λένε σ΄ όποιον μιλήσει για απελευθέρωση ότι είναι εθνικιστής ή ακόμα και «νοσταλγός της ενώσεως»; Λες και θα πάρουν νομίζουν τις πολύχρωμες βαφές τους και θα σβήσουν την ιστορία που δεν τους βολεύει. Είναι «νοσταλγός της ενώσεως», λένε, σαν να και θα επιβιώσουμε ευκολότερα αν μετατρέψουμε τον αγώνα και το όνειρο και την ταυτότητα των προγόνων μας σε μίασμα. Οι μιαροί. Που δεν κατάλαβαν γρι από όσα έγιναν σε αυτό τον τόπο από τότε που τους προδώσαμε.

«Με την ΕΟΚΑ η Κύπρος ολόκληρη μετετράπη σε μέγα ναό, όπου ετελείτο η λειτουργία της ελευθερίας. Δεν πολεμούσαν μόνο οι αγωνιστές που κρατούσαν τα όπλα. Πολεμούσε όλος ο λαός με τη ψυχή του (…). Τις νύχτες αόρατα παιδικά χέρια γέμιζαν τους τοίχους με ελληνικές φωνές: «Ελλάς, ελευθερία, ένωσις» κι οι δρόμοι χιόνιζαν φυλλάδια…»

Τι θέλουν να μας διδάξουν σήμερα; Ότι, όταν ο Κυριάκος Μάτσης, περικυκλωμένος μέσα από το κρησφύγετο του απαντούσε στους Άγλλους στρατιώτες: «Όχι. Δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας», έπρεπε να σκέφτεται ότι οι απόγονοι του δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν τη θυσία του και θα έγραφαν ποδοσφαιρικά συνθήματα στην προτομή του. Κι όταν ο Αυξεντίου, έλεγε στους συντρόφους του «εγώ πρέπει να πεθάνω», έπρεπε να μελετήσει πρώτα τις διεθνείς συγκυρίες. Κι ότι ο 19χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης δεν ήταν αναγκασμένος να ψέλνει τον εθνικό ύμνο τη στιγμή που του περνούσαν τη θηλιά στο λαιμό, γιατί έπρεπε να ξέρει ότι οι νεοκύπριοι θα του πουν κάποτε: όσοι σε θυμούνται και σε μνημονεύουν είναι επικίνδυνοι εθνικιστές. Ο αγώνας σου ήταν ίδιος με την τρομοκρατία της τουρκικής ΤΜΤ, η ΕΟΚΑ σου ήταν μια «παράνομη ένοπλη εθνικιστική οργάνωση», που δολοφονούσε Τουρκοκύπριους και κομμουνιστές. Και η θυσία σου είχε πολλά κενά και ερωτηματικά. Δεν είχες λόγους να επαναστατήσεις, περνούσατε μια χαρά οι σκλαβωμένοι με τους αποικιοκράτες…

Σήμερα, οι αφελείς, πλην όμως σπουδασμένοι, νεοκύπριοι δεν ρωτούμε πλέον πώς κατάφεραν 200 αντάρτες να τα βάλουν με 28.000 Άγγλους στρατιώτες και να τους καθηλώσουν. Όχι, τέτοια ερωτήματα βάζουν τον άθλο των Ελληνοκυπρίων πολύ ψηλά και αναδεικνύουν ένα πνεύμα ελευθερίας κι αξιοπρέπειας που δεν συνάδει με την εποχή. Σήμερα έχουμε πιο φιλοσοφημένα ερωτήματα: Ήταν σωστή η πολιτική απόφαση για την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ;

Τελικά, όμως, όσες φιλοσοφίες κι αν βγάζουν από το κεφάλι τους όλοι αυτοί οι βαθυστόχαστοι εκμοντερνιστές, «ο αγώνας της ΕΟΚΑ είναι πνεύμα», όπως το γράφει ο Μενέλαος Χριστοδούλου. «Είναι το τελευταίο οικουμενικό κίνημα του ελληνισμού (…) Οι ήρωες της ΕΟΚΑ πράττουν τα ηρωικά έργα τους εν ονόματι του οικουμενικού ελληνισμού. Στην πραγματικότητα τα ηρωικά έργα τους είναι τρόπος ζωής, που πηγάζει από το πνεύμα του οικουμενικού ελληνισμού. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει τίποτε».

πηγή Άριστος Μιχαηλίδης / Φιλελεύθερος